ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ - Ενημέρωση του κοινού σχετικά με τη θέσπιση ηλεκτρονικών επιδόσεων των εγγράφων των διοικητικών δικαστηρίων προς το ΝΣΚ με την ΚΥΑ 17850/28-3-2024 (ΦΕΚ Β΄ 2286)

  

Όπως έχουμε ενημερώσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά, ελλείψει επαρκούς αριθμού δικαστικών επιμελητών (διαθέτει μόνο έναν), αδυνατεί να διεκπεραιώσει τις απαιτούμενες εκ του νόμου επιδόσεις προς τους διαδίκους (κλητεύσεις, δικαστικές αποφάσεις κλπ.), με αποτέλεσμα:

α) Οι διάδικοι να ταλαιπωρούνται με πολύμηνη επιπλέον καθυστέρηση στην εκδίκαση των υποθέσεων τους,

β) Οι αστυνομικοί να επιβαρύνονται με ένα επιπλέον πάρεργο, δεδομένου ότι τα επιδοτέα έγγραφα του δικαστηρίου τα αποστέλλουμε στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα προς επίδοση.

Μόλις χθες, 18-4-2024 δημοσιεύθηκε η ΚΥΑ 17850/28-3-2024 (ΦΕΚ Β΄ 2286), με την οποία προβλέφθηκε ότι θα μπορούν πλέον οι επιδόσεις των διοικητικών δικαστηρίων προς το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους να γίνονται ηλεκτρονικά.

Κατ’ αρχάς, πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα στον Υπουργό Δικαιοσύνης, γιατί επιτέλους επιλύθηκε ένα ζήτημα που εκκρεμούσε για πολύ καιρό.

Η πρόβλεψη των ηλεκτρονικών επιδόσεων προς το ΝΣΚ αποτελεί ένα ακόμη βήμα προς την κατεύθυνση της ψηφιοποίησης της ελληνικής δικαιοσύνης, που θα την φέρει πιο κοντά στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα.

Ωστόσο, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι επιδόσεις των διοικητικών δικαστηρίων προς το ΝΣΚ αποτελούν ένα μικρό μέρος του συνόλου των επιδόσεων, η δε εκδοθείσα ΚΥΑ δεν αφορά τις επιδόσεις προς το σύνολο των διαδίκων (ΔΟΥ, ΔΕΔ, νπδδ, ΟΤΑ, δικηγόρους, ιδιώτες κλπ).

Συνεπώς, ελάχιστη επίδραση θα έχει στη βελτίωση της λειτουργίας των διοικητικών δικαστηρίων, μεταξύ των οποίων και το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά.

Εξακολουθεί, λοιπόν, να υφίσταται η επιτακτική ανάγκη θεσμοθέτησης των ηλεκτρονικών επιδόσεων των εγγράφων των διοικητικών δικαστηρίων προς το σύνολο των διαδίκων, κατά το πρότυπο της ΚΥΑ 59660/2024 (ΦΕΚ Β΄ 403), με την οποία προβλέφθηκαν αυτές για την ποινική δίκη αποκλειστικά.

Εν έτει 2024, αποτελεί δείγμα υστέρησης της ελληνικής δικαιοσύνης και αδιαφορίας της Πολιτείας προς τους πολίτες η διενέργεια των επιδόσεων με απαρχαιωμένες μεθόδους περασμένων δεκαετιών (όπως η θυροκόλληση) και η εξ αυτού επιμήκυνση του χρόνου εκδίκασης των υποθέσεων αλλά και η μετατροπή των αστυνομικών οργάνων σε κλητήρες.

Η πρόβλεψη των ηλεκτρονικών επιδόσεων δεν θα αποτελεί επιτυχία του ελληνικού Κράτους αλλά απλή θεραπεία μια αδικαιολόγητης παράλειψης, τη στιγμή που σε άλλες μικρότερες και φτωχότερες χώρες της Ευρώπης τα δικαστικά τους συστήματα έχουν μετασχηματιστεί πλήρως ψηφιακά και περνάνε πλέον στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης για μια σειρά εργασιών, προς όφελος πάντα του πολίτη.

Δεν είναι αποδεκτό να είναι πάντα η Ελλάδα μας ουραγός και να ακολουθεί ασθμαίνοντας τις άλλες χώρες στα ζητήματα εκσυγχρονισμού της δικαιοσύνης.

Απαιτείται άμεση αλλαγή πλεύσης της Πολιτείας και η προτεραιοποίηση της βελτίωσης της λειτουργίας του δικαστικού συστήματος, του οποίου, άλλωστε, η υστέρηση υποσκάπτει την οικονομική μας ανάπτυξη.

Ενόψει τούτων, απαιτείται η ΑΜΕΣΗ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΕΠΙΔΟΣΕΩΝ για τα διοικητικά δικαστήρια, η οποία είναι από τεχνικής πλευράς άμεσα εφικτή.

 

Πειραιάς, 19-4-2024

 

Δήμος Χρυσός

Εφέτης Δ.Δ.

Πρόεδρος του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης

του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά

 

Η ΔΙΚΗ ΜΙΑΣ ΘΝΗΣΙΓΕΝΟΥΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Του Αχιλλέα Κ. Μάμαλη, Πρωτοδίκη Δ.Δ.

Η εκδήλωση της 20^ης Μαρτίου 2024 περί της αβασίλευτης Δημοκρατίας του Μεσοπολέμου (1924-1935) στην αίθουσα συνεδριάσεων του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά, με βασικούς ομιλητές τους κυρίους Θανάση Διαμαντόπουλο και Γιάννη Δασκαρόλη και συντονιστές τον Προϊστάμενο του Δικαστηρίου Δήμο Χρυσό και τον γράφοντα, που θα μπορούσε να εκληφθεί καταχρηστικά και ως μια «δίκη του θνησιγενούς αβασίλευτου καθεστώτος του Μεσοπολέμου», αποτέλεσε ουσιαστικά τη συνέχεια της περυσινής αντίστοιχης στο Δημοτικό Θέατρο για τη δίκη των Έξι. Άλλωστε, η Μικρασιατική Καταστροφή και τα έξι κυπαρίσσια του Γουδή ρίχνουν βαριά τη σκιά τους σε όλην την περίοδο του ελληνικού Μεσοπολέμου και δημιουργούν, συν τοις άλλοις, το ψυχολογικό υπόβαθρο σκέψης και δράσης των βασικών πρωταγωνιστών της εποχής, με τέτοιον τρόπο, μάλιστα, ώστε να καθίσταται αδύνατη η προσέγγιση  προσωπικοτήτων όπως του Πλαστήρα, του Παπαναστασίου, του Πάγκαλου, του Κονδύλη ενδεχομένως και αυτού του κοσμικού «σημείου αντιλεγόμενου» Ελευθερίου Βενιζέλου, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ως άνω δραματικά γεγονότα του 1922.

Η υπό εξέταση περίοδος χαρακτηρίζεται από την κυβερνητική αστάθεια (με εξαίρεση την περίοδο 1928-1932), τις θεσμικές εκτροπές και το σφιχτό εναγκαλισμό της πολιτικής από το στράτευμα, όπως εξάλλου καταμαρτυρούν τα ποικιλώνυμα στρατιωτικά κινήματα και αντικινήματα της περιόδου, αρχής γενομένης από την «Επανάσταση Πλαστήρα- Γονατά- Φωκά» του 1922 και της αυλαίας πεσούσης την 1^η Μαρτίου 1935 με το μοιραίο βενιζελικό κίνημα που έμελλε να αποτελέσει τον επιθανάτιο ρόγχο της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας… Πόσες πιθανότητες είχε, άραγε, να επιβιώσει μια «δημοκρατία» που υπήρξε καρπός της μονόπλευρης Εθνοσυνέλευσης του 1923 (κατ’ ουσίαν προϊόν της πιο σκληρής στρατοκρατίας που είχε γνωρίσει έως τότε το ελληνικό κράτος) και στο σώμα της οποίας ενεγράφη η υποθήκη του διαβόητου «Κατοχυρωτικού», ήτοι του νομοθετικού εκτρώματος της 23^ης Απριλίου 1924; Η ποινικοποίηση του φρονήματος, βασική πρόβλεψη του εν λόγω νομοθετικού διατάγματος, λειτούργησε ως «σχολείο», από το οποίο αποφοίτησαν τα κατοπινά χρόνια οι επιφανέστεροι εχθροί της Ελευθερίας έως την αυγή της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, μισό αιώνα αργότερα… Οι αλλαγές του εκλογικού νόμου με προεδρικό διάταγμα (!), η ad hoc άρση της ισοβιότητας των δικαστών (βλ. Θανάση Διαμαντόπουλου, Χωρίς Στέμμα Η αβασίλευτη του Μεσοπολέμου, Ανατομία ενός ιστορικοπολιτικού ατυχήματος, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2023, σελ. 191, όπου περιγράφεται η απομάκρυνση των δικαστών των Πρωτοδικείων Αθηνών, Λαμίας, Χίου και Έβρου εξαιτίας της απόφασής τους να ανακηρύξουν τους «παγκαλικούς» πρώην υπουργούς ως υποψηφίους στις εκλογές του 1926, αψηφώντας την αντισυνταγματική διάταξη νόμου που υπαγόρευε το αντίθετο) και η προφανούς σκοπιμότητας πρόβλεψη ενιαύσιας πρωθυπουργικής θητείας από το Σύνταγμα του 1925/26 (Σύνταγμα Παπαναστασίου), έρχονται να συμπληρώσουν πινελιές ιδιοτέλειας και αυταρχισμού σε έναν καμβά θεσμικής ανωμαλίας.

Είναι χαρακτηριστικό και δηλωτικό του κλίματος της εποχής το κάτωθι απόσπασμα της απολογίας του στρατηγού Πάγκαλου, ενός εκ των σκληρότερων στρατιωτικών και πολιτικών παραγόντων της εποχής, κατά τη δίκη του, όπου αναφέρονται τα εξής (βλ. Διαμαντόπουλου ό.π., σελ. 193) : «Αυτή υπήρξε η κοινοβουλευτική ομαλότης, την οποίαν ως άλλος Ηρόστρατος ανέτρεψα… Το υπ’ εμέ καθεστώς κατ’ ουδέν διέφερε των άλλων. Ήτο μια Επανάστασις επιβληθείσα. Επανάστασις ομοία προς την του Βενιζέλου, του Πλαστήρα, του Παπαναστασίου, του Κονδύλη. Η πρώτη εκλήθη κοινοβουλευτική δικτατορία, η άλλη Επανάστασις του 1922, όπως η του κ. Κονδύλη υπηρεσιακή κυβέρνησις!   Η δική μου απεκλήθη δικτατορία… Ζήτημα λέξεων και ονομασιών. Υπήρξα και εγώ μια ανωμαλία εν μέσω τόσων άλλων…» Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος ομολογεί στο σημείο αυτό, άθελά του ίσως, μια αλήθεια: Τη συστηματική και διαχρονική ιδεολογική χρήση της ιστορίας και την επιλεκτική ανάγνωση και ερμηνεία των γεγονότων, ανάλογα με τη σκοπιά του εκάστοτε αφηγουμένου αυτά. Τα όρια Επανάστασης και Πραξικοπήματος ενίοτε είναι ρευστά και δυσδιάκριτα. Στην ανθρώπινη Ιστορία κυριαρχούν οι γκρίζες ζώνες, ενώ τα μανιχαϊστικά ερμηνευτικά σχήματα προσήκουν σε θρησκευτικά δόγματα (και πάντως όχι σε όλα).

Μολαταύτα, η ανωτέρω εικόνα της θεσμικής σήψης, κατά την επίμαχη περίοδο, δεν αντιστοιχεί στο πράγματι πολύ υψηλό επίπεδο της πολιτικής διανόησης που αναδύεται στην μεσοπολεμική Ελλάδα και θωρακίζει ψυχικά τους Έλληνες (μαζί με την μνημειώδη λογοτεχνική παραγωγή της Γενιάς του ’30), ηχώντας το σάλπισμα της Νίκης του 1940 αλλά και δημιουργώντας το ηθικό καταφύγιο του Έθνους κατά τα σκοτεινά χρόνια που ακολούθησαν … Οι Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Κωνσταντίνος Τσάτσος και Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος προϋποθέτουν ως πνεύματα τους Δημήτρη Γληνό, Σεραφείμ Μάξιμο και Γιάννη Κορδάτο (και αντίστροφα), το «Αρχείο Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών» επιτελεί το ηθικό του χρέος τελώντας σε διαλεκτική σχέση με τους «Νέους Πρωτοπόρους» (και αντίστροφα).

Εν κατακλείδι, η ωραία φράση, παρμένη από το θεατρικό έργο «Όλιβερ Κρόμβελ» του Π. Κανελλόπουλου, έρχεται να συμπυκνώσει το νόημα της απροκατάληπτης ιστορικής έρευνας, που οπωσδήποτε αποτελεί το ευκταίο, οσάκις επιχειρείται η αναψηλάφηση σπουδαίων γεγονότων και πεπραγμένων μεγάλων προσωπικοτήτων: «Οι Αιώνες μας λένε την Αλήθεια, όχι οι στιγμές…» Οι θεράποντες της Κλειούς επιβάλλεται να εξέρχονται των ασφυκτικών ορίων της Συγκυρίας και των ατομικών τους προκαταλήψεων και προαποδοχών, πρέπει να έχουν το ανάστημα να συνομιλούν με τους Αιώνες, να τους αφουγκράζονται, ακόμα και αν η φωνή των πρώτων ακούγεται ψιθυριστή. Εκείνοι έχουν χρέος να σιωπούν και να ακούν… Μόνο έτσι θα μπορέσουν μετά να «ορθοτομήσουν» το λόγο της ιστορικής Αλήθειας…

  

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στις 12-4-2024 και ώρα 11.30 το πρωί, ένα ακόμα περιστατικό, που έλαβε χώρα στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά, ήρθε να προστεθεί σε παρεμφερή προγενέστερα, ανακινώντας επιτακτικά το ζήτημα της ασφάλειας του τρίτου μεγαλύτερου Διοικητικού Δικαστηρίου της Χώρας, καθώς επίσης και όλων των Δικαστηρίων και των υπηρετούντων σε αυτά.

Άνδρας της υπηρεσίας security που επιβλέπει την είσοδο του κοινού στο δικαστικό μέγαρο της οδού Πύλης 17 διέκρινε περίστροφο τοποθετημένο σε θήκη επί της ζώνης που φορούσε εισερχόμενος στο κτήριο δικηγόρος. Μετά από σχετικές ενέργειες της Διεύθυνσης του Δικαστηρίου και επικοινωνία με τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές, έσπευσαν στο χώρο, εντός δεκαλέπτου, αστυνομικοί του ΑΤ Δημοτικού Θεάτρου και άλλων υπηρεσιών, προβαίνοντας στις απαιτούμενες νόμιμες ενέργειες για την εξουδετέρωση της απειλής. Ο εν λόγω δικηγόρος σκόπευε να παραστεί στη συζήτηση υπόθεσης μεγάλου χρηματικού αντικειμένου και να ζητήσει την 8η κατά σειρά αναβολή, με το περίστροφο στη ζώνη.

Ανεξαρτήτως της ανώδυνης έκβασης του συμβάντος τούτου, ερωτάται κάθε αρμόδια κρατική αρχή: Ελλείψει προσωπικού ασφαλείας στα περισσότερα δικαστήρια της Χώρας, όπως και ειδικών μηχανημάτων ανίχνευσης μεταλλικών αντικειμένων κτλ, αποδέχεται η ελληνική Πολιτεία την ανέλεγκτη είσοδο στους χώρους απονομής της Δικαιοσύνης ενόπλων πολιτών (ασχέτως κατοχής νόμιμης άδειας), με προφανή ανακύπτοντα ζητήματα ασφάλειας του προσωπικού των Δικαστηρίων; Εάν όχι, τι προτίθεται να πράξει άμεσα προς αποκατάσταση του τρωθέντος αισθήματος ασφάλειας δικαστικών λειτουργών, υπαλλήλων και διαδίκων;

Θεωρούμε αδιανόητη τη μη φύλαξη των δικαστικών μεγάρων της Χώρας και δη του πολύπαθου Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά που, κατά το πρόσφατο παρελθόν, έχει υποστεί διαρρήξεις, εισβολή αγνώστων και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις σχετιζόμενες με την ανεπάρκεια των μέτρων φύλαξης και προστασίας των κτηριακών εγκαταστάσεων και του προσωπικού.

Ως εκ τούτου, διαμαρτυρόμαστε εντόνως και απευθύνουμε κραυγή αγωνίας προς κάθε αρμόδιο. Ας μην μετατραπεί η κραυγή αυτή σε κραυγή απόγνωσης και θρήνου. Όσο είναι καιρός λοιπόν ας αναληφθούν οι απαραίτητες πρωτοβουλίες…

Ελάχιστο δείγμα ενδιαφέροντος της Πολιτείας αποτελεί η τοποθέτηση πύλης ελέγχου εισερχομένων σε κάθε δικαστήριο της χώρας, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, όπως και η προμήθεια μηχανήματος ελέγχου αλληλογραφίας για όλα τα δικαστήρια.

Αν αυτά γίνουν ΠΡΟΤΟΥ συμβεί κάτι χειρότερο, θα είναι δείγμα πρόνοιας της Πολιτείας.

Αν γίνουν ΜΕΤΑ την ύπαρξη θυμάτων, θα συνιστούν απλά ειλικρινή μεταμέλεια.

Γραφείο τύπου Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά

pressdppeiraia@adjustice.gr

dchrysos@adjustice.gr