Αριθμός απόφασης: ΑΔ18/2023 (Τμήμα 12ο Τριμελές), Πρόεδρος: Χ. Βλαστού, Πρόεδρος Πρωτοδικών ΔΔ, Εισηγήτρια: Μ. Μερίκα, Πάρεδρος ΔΔ, Θέμα: Άδεια διαμονής για παραμονή στην Ελλάδα σπουδαστών με σκοπό την αναζήτηση εργασίας- Εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του άρθρου 41 του ν. 4251/2014- Εφαρμογή του άρθρου 336 παρ.1 του ΚΠολΔ- Ανωτέρα βία.

 

Με την κρινόμενη αίτηση ζητείται η ακύρωση απόφασης του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής με την οποία απορρίφθηκε αίτηση για ανανέωση άδειας διαμονής για παραμονή στην Ελλάδα σπουδαστή με σκοπό την αναζήτηση εργασίας ή την επιχειρηματικότητα, κατά τις διατάξεις του ν. 4251/2014. Η ως άνω αίτηση απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι «δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου για να λάβει άδεια διαμονής (...) σύμφωνα με το άρθρο 41 του ν. 4251/2014, όπως ισχύει διότι: α) το διάστημα του ενός (1) έτους από τη λήξη της άδειας διαμονής που χορηγήθηκε σύμφωνα με το άρθρο 33 του ν. 4251/2014, προκειμένου να αναζητήσει εργασία ή να συστήσει επιχείρηση, έχει εν τοις πράγμασι παρέλθει με την παράταση αδειών λόγω πανδημίας χωρίς να καταφέρει σε αυτό να βρει εργασία. Παρόλο που προσκομίζει αποδείξεις για δύο (2) συνεντεύξεις … χωρίς όμως αυτές να καταλήξουν σε πρόσληψη, β) δεν έχει προσκομίσει το πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ακόμα και μετά την προθεσμία δύο (2) μηνών που προβλέπεται στο άρθρο 41 παρ. 6 του ν. 4251/2014, γ) προσκομίζει λογαριασμό ασφάλισης εργαζομένου με κωδ. 115 (βαρέα πρώην ΙΚΑ - ΕΤΑΜ), κωδικός που δεν αντιστοιχεί  στη βαθμίδα σπουδών, που έχει ολοκληρώσει (…), απαραίτητη προϋπόθεση για την χορήγηση άδειας διαμονής σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 41 του ν. 4251/2014 όπως ισχύει.».

Σύμφωνα με την σαφή έννοια του άρθρου 41 του ν. 4251/2014, οι αιτούντες άδεια διαμονής με σκοπό την αναζήτηση εργασίας οφείλουν να προσκομίσουν δικαιολογητικά, από τα οποία πρέπει να προκύπτει η πραγματική πιθανότητα της πρόσληψής τους σε θέση εργασίας όπου απαιτείται ως ελάχιστη προϋπόθεση η κατοχή πτυχίου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μετά από τουλάχιστον τρεις (3) μήνες από την έκδοση της άδειας διαμονής και, σε κάθε περίπτωση, έως τη λήξη αυτής, και όχι κατά το χρόνο κατάθεσης της αίτησής τους για χορήγηση της επίμαχης άδειας διαμονής. Συνεπώς, η έκδοση της άδειας διαμονής που προβλέπεται από την παρ. 3 του ως άνω άρθρου συνιστά το γεγονός από το οποίο εκκινεί η προθεσμία για την προσκόμιση από την αιτούσα των αποδείξεων της πραγματικής πιθανότητας πρόσληψής της σε θέση εργασίας, όπου απαιτείται ως ελάχιστη προϋπόθεση η κατοχή πτυχίου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία έχει ως ελάχιστο χρόνο τους τρεις (3) μήνες από την έκδοση αυτής και ως απώτατο χρόνο τη λήξη της, μετά την πάροδο του ενός (1) έτους. Τούτο συνεπάγεται ότι η ίδια η διάταξη αποκλείει την πλήρωση των όρων έκδοσης της εν λόγω άδειας διαμονής αναδρομικά, ήτοι από το χρόνο λήξης της προηγούμενης άδειας διαμονής, που, άλλωστε, ερειδόταν επί διαφορετικής νομικής και πραγματικής βάσης (σπουδές), ο οποίος, εν προκειμένω, έχει ήδη παρέλθει, καθώς κάτι τέτοιο θα καθιστούσε αδύνατη την εφαρμογή της. Πέραν τούτων, οι έκτακτες συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού SARS-CoV-2, οι οποίες λαμβάνονται αυτεπαγγέλτως υπόψη από το Δικαστήριο, ως πασίδηλο γεγονός, σύμφωνα με το άρθρο 336 παρ. 1 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, το οποίο εφαρμόζεται αναλόγως, δυνάμει του άρθρου 40 του πδ 18/1989, συνέτρεχαν και εν προκειμένω, τόσο ατομικώς για την αιτούσα, κωλύοντας την πρόσβασή της στην αγορά εργασίας, όσο και για την ίδια την Υπηρεσία, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη την ορθή εξυπηρέτηση των αιτούντων. Ενόψει των ανωτέρω, το Δικαστήριο έκρινε ότι η Διοίκηση, εκτιμώντας ότι η αιτούσα όφειλε να πληροί τους όρους της αιτούμενης άδειας διαμονής, κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 41 του ν. 4251/2014, και μάλιστα αναδρομικώς, από το χρόνο λήξης των προγενέστερων αδειών που αυτή είχε ήδη λάβει, σύμφωνα με το άρθρο 33 του ιδίου νόμου, και η ισχύς των οποίων είχε παραταθεί διαδοχικά λόγω της πανδημίας και της συνεπαγόμενης μη ομαλής λειτουργίας της Υπηρεσίας, με μη νόμιμη αιτιολογία απέρριψε την ένδικη αίτηση. Επιπροσθέτως, έκρινε ότι η μη προσκόμιση αντιγράφου του μεταπτυχιακού διπλώματος από την αιτούσα εντός της προβλεπόμενης από την εφαρμοσθείσα διάταξη προθεσμίας οφείλόταν σε λόγο ανωτέρας βίας, τον οποίο βασίμως αυτή επικαλέσθηκε. Τέλος, η Διοίκηση όφειλε να εξετάσει την πιθανότητα πρόσληψης της αιτούσας σε αναλογούσα θέση εργασίας και όχι καθεαυτό το γεγονός της πρόσληψης, όπως προκύπτει και από την γραμματική ερμηνεία της εφαρμοσθείσας διάταξης. Εντούτοις, δεν εξέφερε κρίση για το εάν από τα συνυποβαλλόμενα με την αίτηση δικαιολογητικά διαπιστώθηκε ή όχι πραγματική πιθανότητα πρόσληψής της αιτούσας αλλοδαπής, αλλά αρκέστηκε στο γεγονός ότι οι συνεντεύξεις δεν κατέληξαν σε πρόσληψη, κατ’ εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή της κρίσιμης διάταξης. Δέχεται την αίτηση. Ακυρώνει και αναπέμπει στη Διοίκηση για νέα νομίμως αιτιολογημένη κρίση.