Εδώ
και μερικές μέρες το Δικαστήριό μας είναι αποϋλοποιημένο!
Αυτό
που η Πολιτεία επιδιώκει ως ιδεατό για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, εμείς το
πετύχαμε χάρη σε μία φωτιά…
Δεν έχουμε
γραφεία, ούτε ακροατήριο, ούτε υπολογιστές…
Και
παρόλα αυτά, όλες αυτές τις μέρες δουλεύουμε πυρετωδώς! Για να θέσουμε και πάλι
τις υπηρεσίες μας στη διάθεση των Πολιτών… Για να παράσχουμε το αγαθό της
Δικαιοσύνης… Και δεν σταματήσαμε ούτε για μία στιγμή την παροχή προσωρινής
(επείγουσας) δικαστικής προστασίας.
Η
στέρηση κάθε υλικού μέσου, με το οποίο μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας,
μου δημιούργησε έναν προβληματισμό σχετικά με την ταυτότητά μας: Τι είναι το
Δικαστήριο; Εννοώ: Ποια είναι η ουσία, η καρδιά του Δικαστηρίου; Είναι οι
εγκαταστάσεις του; Το αρχείο του; Ο εξοπλισμός του; Οι συνεδριάσεις του; Οι
αποφάσεις του;
Προφανώς,
είναι και όλα τα παραπάνω. Πάνω απ’ όλα, όμως, είμαστε ΕΜΕΙΣ, οι άνθρωποι που
το υπηρετούμε. Και ΕΣΕΙΣ, οι Πολίτες που εναποθέτετε τις ελπίδες, τις αγωνίες
και την εμπιστοσύνη σας σε εμάς.
Πάνω
απ’ όλα είναι η αστείρευτη λαχτάρα μας και η ανυποχώρητη θέλησή μας να βάζουμε
το δικό μας λιθαράκι στα θεμέλια της δικαιοκρατούμενης κοινωνίας μας.
Και
γι’ αυτό το λόγο, ακόμα και αν το Δικαστήριο στην υλική του μορφή εξαφανιζόταν
εντελώς, θα συνέχιζε να υπάρχει μέσα μας, ως αίσθηση χρέους και ως απαίτηση
Δικαιοσύνης, και θα του ξαναδίναμε υλική υπόσταση καλύτερη από πριν. Διότι οι
Ιδέες και οι Αξίες δεν καίγονται στις πυρκαγιές και δεν φθείρονται με τον
χρόνο…
Να
μιλήσω και πιο προσωπικά. Λίγα χρόνια πριν έγινε στο σπίτι μου μια σοβαρή
διάρρηξη. Εκτός από κάποια ελάχιστα αντικείμενα αξίας, εκλάπησαν οι βαφτιστικοί
σταυροί των παιδιών μου, το δαχτυλίδι αρραβώνων με τη γυναίκα μου, κάποια δώρα
με συναισθηματική αξία… Στην αρχή ταράχτηκα. Έπειτα, κοίταξα τη γυναίκα μου και
τα παιδιά μου. Υπενθύμισα στον εαυτό μου τι είναι αυτό που έχει σημασία.
Είμαστε όλοι καλά. Και έχουμε μερικούς θησαυρούς που κανένας δεν μπορεί να μας
πάρει. Αυτό που μας δένει ως οικογένεια. Την αγάπη μας, την αλληλεγγύη μας, τις
αναμνήσεις μας, τα όνειρά μας, τα κοινά μας αστεία, τις συζητήσεις μας. Όποιος
μπορεί, ας έρθει να τα κλέψει!
Έχω
έναν προσωπικό στόχο: Να γίνω πάμπλουτος! Τόσο πλούσιος, ώστε, ακόμα κι αν μου
πάρουν τα πάντα, να εξακολουθώ να είμαι πάμπλουτος! Να έχω μέσα μου τόσες
γνώσεις, τόσα αισθήματα, τόσες ιδέες, τόσες επιθυμίες, τόση φαντασία, τόσες
αναμνήσεις, τόσους φίλους, τόση αγάπη, ώστε να μην με αγγίζει η φθαρτή ουσία
του κόσμου γύρω μου…
Ο
Κύριος ημών Ιησούς Χριστός προσπάθησε να μας απαγκιστρώσει από τα υλικά αγαθά…
Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα η πάλη συνεχίζεται… Η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και
στο πνεύμα, όπως όριζε ο Καζαντζάκης το χρέος της ύπαρξής μας…
Η
ζωή μας είναι γεμάτη από προβλήματα κάθε είδους. Οι περισσότεροι έχουμε
οικονομικές δυσκολίες. Οι περισσότεροι έχουμε κάποια προβλήματα υγείας, εμείς ή
οι δικοί μας. Όλοι μας έχουμε βιώσει αποτυχίες, ματαιώσεις, άγχος, ανασφάλεια…
Κι,
όμως, υπάρχει μέσα μας μια δύναμη που μας κάνει να συνεχίζουμε… Ποτέ δεν θα
αφήσουμε το πνεύμα μας να νικηθεί. Ακόμα κι αν το σώμα μας πονάει, ακόμα κι αν
φοράμε φθαρμένα ρούχα, ακόμα κι αν οι πιθανότητες φαίνονται να είναι εναντίον
μας, εμείς θα συνεχίζουμε τον αγώνα… Θα αντικρύζουμε με θράσος τους παραλογισμούς
της ζωής και θα συγκρουόμαστε κατά μέτωπο με την αδικία!
Και
πάντα θα χαμογελάμε! Ξέροντας ότι έχουμε μέσα μας αυτόν τον μικρό θησαυρό: την
ΑΓΑΠΗ!
Καλή
Ανάσταση σε εσάς και τις οικογένειές σας!
Δήμος
Χρυσός
Εφέτης
Δ.Δ.
Πρόεδρος
του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης
του
Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου